Autorski tekst „Figurativno-portretski entitet“ za samostalnu izložbu u prostoru kuće Vojinovića, Kc Inđija, aprila 2019. pisala je Biljana Jotić, istoričarka umetnosti:
Aleksandar Stanojević (1992) pripadnik je mlađe generacije u polju vizuelnog stvaralaštva. Diplomirao je slikarstvo na Akademiji umetnosti u Novom Sadu, u klasi prof. Bosiljke Zirojević Lečić. Njegov razvojni put karakteriše aktivan odnos prema radu koji biografski kreće još od studentskih dana. Izlaže na brojnim grupnim izložbama i samostalno, od galerijskih prostora gradske biblioteke u Paraćinu, MOST u Novom Sadu, Kulturnom centru u Zrenjaninu, Vrbasu, Inđiji, ogranku SANU u Novom Sadu do alternativnih prostora kulturnog centra LAB u Novom Sadu i Ulične galerije u Beogradu. Iako praktično na početku umetničkog puta, do sada je nagrađivan nekoliko puta (izdvajam: Prva nagrada na projektu Pogledaj oko sebe, edukuj se i uradi, CROS-EDUC, 2010-11; Prva nagrada na festivalu Paleta mladih, KC Vrbas, 2018). Aktivano učestvuje na domaćim i internacionalnim bijenalima (Bijenale malog studentskog crteža Srbije), projektima (Summer Academy of Fine Art, Salzburg, Austrija, 2017; Erasmus program razmene studenata, Facultad se Bellas Artes, Alonso Cano, Universidad de Granada, Spain, 2018: projektu povodom obeležavanja 120 godina od rođenja slikara Milana Konjovića, film Sunce, žito, u realizaciji Akakdemije umetnosti u Novom Sadu, režiji Milana Nikić, produkcija Spomen zbirka Pavla Beljanskog), likovnim kolonijama (Likovna kolonija Šid, KC Šid, 2015 i 43 internacionalna likovna kolonija Grza, 2018). Mentor je i likovni pedagog Đačke kolonije na Grzi, Paraćin. Živi i radi u Novom Sadu.
U delirijumu umetičkog stvaralašta postmodernog doba koga karakteriše mnoštvo variabli već viđenog, Aleksandar se okreće figuralnoj formi i portretu. U svedenim ekspresivnim kompozicijama prostorne neofdređenosti koncentriše sadržaj i zadtvara ga u monolitne oblikovane portretske mase tamne sugestivne game. Vidljiva neposredsnot njegovog susreta sa papirom ili platnom kao da se prenosi na posmatrača, uvodeći u sadržajni koncept otvara novi odnos prema prostoru neposredne komunikacije. Upoznavajući se sa Aleksandrovim radom nametalo mi se pitanje šta je to što kriju te forme i koga predstavljaju? Nisu to portreti ličnosti, bića, određenih osoba, to su oblikovane forme portretisanja jednog vremena, generacijskog toka, ličnog iskustva događaja istorijskog zaustavljanja tokova, doživljaja ratova, smena političkih vlasti, inflacije, nemogućnosti za kulturno i obrazovno napredovanje, nostalgije za svim onim što oblikuje jednu ličnost. I dok treperi saosećanje prema bolnom sadržaju likovnog pojmovnog portretisanja, u unitrašnjoj potrebi za izrazom i iznošenjem na videlo lične senzibilnosti, tražila bih ekspresivnu likovnu specifičnost i razvojni put vizuelne prepoznatljivosti Aleksandrove umetničke ličnosti, u suprostnosti sa bilo kakvim komparativnim metodama prema tradinii portreta.
Biljana Jotić, istoričar umetnosti
Beograd, mart 2019.
