Izložbu crteža i slika mlade umetnice Đerđi Ačaji otvorila je Biljana Jotić, istoričarka umetnosti koja je i autorka teksta:
Snovi, misli, senzibilitet, realnost, likovnost…sve zajedno u delu mlade umetnice Đerđi Ačaji moglo bi da počne u nazivu njene prve samostalne izložbe: „Slikarski dnevnik nestajanja“. Baš u tom momentu njena umetnost počela je da se razvija ka dnevniku nastajanja, jer u svojim radovima ona stvara nove likove koji nastaju kroz oblikovanje figuralnih formi ispunjenih osećanjima i zarobljenih u njih, izdvojenih i izdignutih iznad stvarnosti, nadrealne osobene forme u kojima je pulsira život u malom.
U tim skamenjenim bićima prepoznaje se introvertnost, odnosno koncentracija umetničkog senzibiliteta zatvorena u formi bića koji obitava u indifirentnom odnosu prema spoljašnjim projekcijama stvarnosti. Sa prizvukom nostalgije prema vremenu koje prethodi, odnosno prema ljudima kao nosiocima prethodnih iskustava, znanja, veština, vrlina…Đerđina umetnost teži kontinuitetu, povezivanju smisla postojanja u sadašnjosti u odnosu na prošlost.
Likovno deformisane figuralne forme kao da hoće da zatvare unutrašnju čistinu, braneći osećanje krhkosti, reagujući na otuđenost i težeći snazi individue. U ovom procesu možemo pratiti i trenutak nenametljive angažovanosti u pozivanju na svest o krizi identiteta, poremećaju sistema vrednosti, odnosno marginalizovaju pravih vrednosti i njihovom trajanju. Da li se u ljušturama likovnih formi pojavljuje asocijacija na Kvazimonda, literarnog nosioca socijalne kritike vremena, društvenih okolnosti i predrasuda, odbačenog zbog svojih fizičkih deformacija?
Nadovezujući se na zaokupljenost unutrašnjim bićem nameće se logično pitanje, kako preneti sva ta pitanja i osećanja u vizuelnu formu? Đerđi Ačaji to radi voluminoznim oblicima, naginjući ka geometrizaciji, u pojedinim trenucima dramatičnim odnosom svetlosti i senke, prisustva nenametljive kolorističke palete, sa krajnjim ishododom uvek izbalansirane celovite kompozicije. Specifičnost uravnoteženog poteza, obrada svakog izdvojenog dela i spajanje u celinu, dvodimenzionalnost formi, karakteriše njen način likovnog izražavanja, poetiku. U podsvesnoj težnji napuštanja materijalnog sveta zarad povratka u duhovnost na novijim radovima primećuje se pojačan intezitet definisanja i izražajnosti figuralnih formi ispunjenih emocijom izdvojenom od jave, odnosno skamenjog sna.
U izrazitoj veštini realizacije ideje počiva umetnička snaga Đerđi Ačaji, kaja nastavlja da je vodi dalje, dublje i šire.
